کیستی ؟

کستی؟
که درختان بر شانه ات تکیه می کنند
و سبزه ها
در گذرگاه تو می رویند
در ناحیه ای
که باغبان ها را از طنابی آویخته اند
.
کیستی؟
که فرشتگان
در این باغ بی برگی
هزار گل صورتی بر جامه ات دوخته اند
و خطوط لبانت را
در این باغ دلتنگی
به جادوی رنگین کمان آغشته اند
.
کیستی
که دوست داشتنت
در این سکوت
انتخابی نه ؛ اشتیاقی
و دیدارت
در پس پرچین تاریک
ضرورتی جاودانه است